dev.ge-იმ ცოტა ხნის წინ უკვე გაგაცნოთ ქართველი გეიმერი ქალები, ახლა კი დროა უშუალოდ ის ადამიანი გაგაცნოთ, ვინც თამაშებს ქმნის. ჩვენი დღევანდელი გმირი 21 წლის თამთა ასათიანია — თამაშების პროგრამისტი და თამაშების დიზაინერი.
როგორც თამთა გვიყვება, ტექნოლოგიებით პირველად 12 წლის ასაკში ძალიან უცნაურად დაინტერესდა, როდესაც მამამ ჯიბის ფულის სანაცვლოდ ვებსაიტების გაკეთება სთხოვა. თუმცა, თამაშების მიმართ ინტერესი 3 წლის ასაკიდანვე გამოხატა.
dev.ge-იმ ცოტა ხნის წინ უკვე გაგაცნოთ ქართველი გეიმერი ქალები, ახლა კი დროა უშუალოდ ის ადამიანი გაგაცნოთ, ვინც თამაშებს ქმნის. ჩვენი დღევანდელი გმირი 21 წლის თამთა ასათიანია — თამაშების პროგრამისტი და თამაშების დიზაინერი.
როგორც თამთა გვიყვება, ტექნოლოგიებით პირველად 12 წლის ასაკში ძალიან უცნაურად დაინტერესდა, როდესაც მამამ ჯიბის ფულის სანაცვლოდ ვებსაიტების გაკეთება სთხოვა. თუმცა, თამაშების მიმართ ინტერესი 3 წლის ასაკიდანვე გამოხატა.
«დედამ მიყიდა პირველი ფლეისთეიშენი. თამაში ყოველთვის ძალიან მიყვარდა. მოზარდობაში ვნახე სქეჩბუქების ვიდეოები იუთუბზე. ძალიან მომეწონა გავსებული რვეულების ესთეტიკა, მაგრამ არ მიყვარდა ხატვა, ამასთან, უკვე ვიცოდი, რომ პროგრამისტობა მინდოდა და თან ძალიან მიყვარდა ფიზიკა-მათემატიკა. ამიტომ ვფიქრობდი, როგორ შეიძლებოდა ამ ინტერესების რვეულების შევსებასთან გაერთიანება. ყველა ამ გარემოებამ ერთად იმოქმედა».
ბავშვობაში დაწყებული ინტერესი მალე მის დიდ გატაცებად აქცია და ახლა თამაშების დიზაინის ნოუთბუქები აქვს, სადაც იდეებსა და ლეველების კონფიგურაციას იწერს.
«რვეულის შევსების სურვილიც კმაყოფილდება და არც ხატვა მიწევს ამის გასაკეთებლად. ასევე, ძალიან მინდოდა ქართული კულტურა გამეზიარებინა მსოფლიოსთვის და ვიცოდი, რომ თამაშები ამჟამად ამის ყველაზე კარგი გამოსავალია.»
თამაშების პროგრამირებასთან პირველად მამის დახმარებით შეეხო.
«პირველად მამაჩემმა სთხოვა თავის პროგრამისტ მეგობარს, ჩემთვის ცოტა Unity აეხსნა. იმიტომ, რომ მე ვუთხარი, რომ მაინტერესებდა თამაშების პროგრამირება. თავიდან ძალიან დავიბენი და კარგად ვერ ვხვდებოდი კოდს, ამიტომაც პირველი 2 წელი რეალურად დიდი ვერაფერი გავაკეთე»
თუმცა, თამაშების შექმნას მალევე აუღო ალღო და როგორც ამბობს, მათ შექმნაში მთავარი დიზაინი და თამაშის წესებია.
«ჟანრის არჩევა, წესების ჩამოყალიბება, თამაშის დაბალანსება (რომ არც ძალიან ძნელი იყოს და არც ძალიან მარტივი, ან თუ რამდენიმე მოთამაშეა — თანაბარი საშუალებები რომ ჰქონდეთ). თამაშის შექმნის პროცესს მე პირობითად ვყოფ ორ ნაწილად: პროტოტიპის შექმნა და უშუალოდ თამაშის შექმნა».
როგორც თამთა ამბობს, თამაშის კეთება იწყება პროტოტიპით — პროტოტიპი შეიძლება იყოს ელექტრონული ან ფურცელზე, შემდეგ კი შემქმნელი მაქსიმალურად უნდა ეცადოს, ფურცელზე რაც შეიძლება მეტი მექანიკა გამოსცადოს.
«ხანდახან ასე არ გამოდის. გვაქვს ბრეინსთორმინგი, სადაც ერთად ვქმნით ფურცლის პროტოტიპს, იგივე — მომავალი თამაშის მარტივად ასახვას ფურცელზე. ამას ვაკეთებთ თოქენებით, ქვიშის საათებით, კამათლებით, ფურცლებით, სთიქი ნოუთებით და ა.შ.,შემდეგ ვტესტავთ. ამ პროცესს ჰქვია იტერაცია. ასევე მნიშვნელოვანია, რომ პროტოტიპი პირველი რამდენიმე ტესტის შემდეგ გამოსცადონ არა დეველოპერებმა, არამედ სხვა ადამიანებმა — მათ ფლეითესთერები ჰქვიათ — როდესაც პროტოტიპი უკვე ათასჯერ გაიტესტა და ჩამოვაყალიბეთ თამაშის მექანიკები საბოლოოდ, ვიწყებთ თამაშის შექმნას.»
თამაშის შექმნის პროცესში პროგრამისტები უფრო აქტიურად სწორედ ამ ეტაპიდან შედიან. იწერება კოდის სტრუქტურა — როგორც თამთა გვეუბნება, თამაშების პროგრამირებაში მთავარია, კოდი დალაგებული იყოს.
«ყოველი ახალი ფუნქციონალის დამატებისას თამაში ისევ იტესტება და გეიმ დიზაინერები ისევ ჩართულები არიან პროცესში. იქმნება ვიზუალი, ხმა, მუსიკა და ა.შ. და როდესაც ყველაფერი მზად იქნება, თამაში დასრულებულია და მზად არის გამოსაქვეყნებლად.»
21 წლის თამთა ასათიანი იმასაც გვიმხელს, თუ როგორია მისი ოცნების თამაში.
«ძალიან მინდა, გველეშაპზე ჯდომაზე გავაკეთო თამაში. დაახლოებით ისე, როგორც The Last Guardian-შია — მისტიურ ცხოველზე ამხედრება და მასთან ერთად პრობლემების გადაჭრა არის მთავარი მექანიკა. მოქმედება კი მიმდინარეობდეს ან კოლხეთში, ან კოლხეთის მაგვარ ფიქტიურ ქვეყანაში».
საბოლოოდ კი იმ ადამიანებს, ვინც ამ სფეროთი დაინტერესებულები არიან, ურჩევს, რომ მთავარია ის საქმე უყვარდეთ, რასაც ხელს მოკიდებენ, რადგან თამაშის შექმნის პროცესი ურთულესია.
«თამაშების კეთება ძალიან რთულია, მით უმეტეს, საქართველოში ჯერჯერობით ინდუსტრია არ გვაქვს და არ არის ისეთივე „უსაფრთხო“ არჩევანი როგორიცაა, მაგალითად, ვები ან აპლიკაციები, ან ქსელებთან მუშაობა. თუმცა, პირადად მე ვფიქრობ, რომ ქართული თამაშების ინდუსტრიის არარსებობა უამრავ საშუალებას გვაძლევს, შევქმნათ ის».
