Statista-ს 2021 წლის მონაცემებით, მთელი მსოფლიოს მასშტაბით 3 მილიარდ ადამიანზე მეტის მთავარი ჰობი სხვადასხვა კომპიუტერული თამაშია. შესაბამისად, ეს ინდუსტრიაც სულ უფრო ვითარდება და კომპანიები ყოველწლიურად ერთმანეთზე უფრო მიმზიდველ და ჩამთრევ თამაშებს გვთავაზობენ.
Statista-ს 2021 წლის მონაცემებით, მთელი მსოფლიოს მასშტაბით 3 მილიარდ ადამიანზე მეტის მთავარი ჰობი სხვადასხვა კომპიუტერული თამაშია. შესაბამისად, ეს ინდუსტრიაც სულ უფრო ვითარდება და კომპანიები ყოველწლიურად ერთმანეთზე უფრო მიმზიდველ და ჩამთრევ თამაშებს გვთავაზობენ.
სტატისტა გვეუბნება იმასაც, რომ მზარდია ქალი გეიმერების რაოდენობა. მაგალითად, აშშ-ში თუ შარშან ქალი გეიმერების წილი 45% იყო, უკვე წელს ეს რიცხვი 48% პროცენტამდე გაიზარდა.
dev.ge ესაუბრა სამ ქართველ გეიმერ ქალს, ია ვეკუას, სანის და სოფია ჩაჩანიძეს, რომლებიც თავიანთ გამოცდილებაზე გვიყვებიან.
სამივესთან საუბარი ერთი კითხვით დავიწყეთ — ემოცია, რომელიც პირველი თამაშის დროს ჰქონდათ.
«ეს არაფერს შეედრება, არ შეედრება კინოსაც კი, რომელიც უკვე მზა პროდუქტია, გამზადებული ფორმით. თამაშში გაქვს შესაძლებლობა, გააკეთო ის, რაც გინდა, ისე, როგორც გინდა. აქ შენ ხარ ადამიანი, რომელიც ქმნი შენს სამყაროს. პატარა ღმერთადაც კი გრძნობ თავს».
იას თქმით, პატარა ღმერთად თავი პირველად 18 წლის წინ იგრძნო, როდესაც მისმა ძმამ ამერიკის შეერთებული შტატებიდან პირველი ფლეისთეიშენი გამოუგზავნა.
«წარმოიდგინე, რომ სიზმარში ხარ, ან რაღაც მაგარ მოგზაურობაში წახვედი. გაქვს ულევი შესაძლებლობები — ეს არის მაგიის სახით, ან რაღაც იარაღის სახით, ან შენს პერსონაჟს აქვს სუპერ ძალები, არ არსებობს საზღვარი, გადაულახავი წინაღობა. დადიხარ პლანეტიდან პლანეტაზე და შეიძლება ითქვას, რომ ეს არის რეალობიდან გაქცევის საუკეთესო საშუალება, რასაც გამარჯვებით მოგვრილი სიამოვნებაც ახლავს».
სანი კი იხსენებს, რომ პირველი თამაში, რომელიც უყიდეს და გულით უყვარდა, The Sims 2 იყო. Მამასთან პირობა ჰქონდა დადებული, რომ მხოლოდ მეცადინეობის შემდეგ ითამაშებდა.
«ამ სამყაროში დრო ძალიან სწრაფად გადიოდა და მახსოვს, რომ საათობით ვაშენებდი ქალაქებს, სახლებს, პერსონაჟებს და ძალიან სახალისო იყო. რა განწყობაზეც არ უნდა იყო, დადებითზე თუ უარყოფითზე, ჩემთვის, და ალბათ ბევრისთვის, თამაშები რამდენიმე საათით რეალობიდან თავის დაღწევაა. იმ მშვენიერ სამყაროში დაკარგვა მეხმარება, რომ განვიმუხტო და სხვა განწყობით დავუბრუნდე რეალობას».
სოფია ჩაჩანიძე გვიყვება, რომ პირველი თამაშის დროს საკუთარ თავს ამ თამაშის გმირად წარმოიდგენდა და ეს მისთვის ყველაზე დასამახსოვრებელი ემოცია იყო.
«ჩემთვის ყველაზე დასამახსოვრებელი იყო Tomb Raider, ნათესავის Playstation 1-ზე. მაშინ მეგონა, ასეთი მაგარი არაფერი არსებობდა, თავს ლარა კროფტად წარმოვიდგენდი და მისი თავგადასავლების მონაწილე ვხდებოდი».
სოფია ამბობს იმასაც, რომ რამდენი მოთამაშეც არსებობს სამყაროში, ზუსტად იმდენნაირი შეიძლება იყოს ემოციაც და ისიც, თუ რას ეძებს კონკრეტული ადამიანი თამაშში.
«ჩემთვის ეს ინდუსტრია არის ადამიანის შემოქმედებითობის საშუალება, წარმოსახვის და სხვა გზით მიუღწეველი იდეების შეზღუდვების გარეშე გამოხატვის წყარო. ეს, ერთი მხრივ, ხელოვნებაა, რაც ბევრს არ ესმის, ვინაიდან სიტყვა „თამაში“ ასოცირდება ბავშვებთან. თუმცა, დრო და დრო ეს სტერეოტიპიც იცვლება და საზოგადოება ხედავს ამ ინდუსტრიის რეალურ პოტენციალს».
არსებობს სტერეოტიპი, რომ ქალები ცუდი გეიმერები არიან. ჩვენს რესპონდენტებს ვკითხეთ, საკუთარ თავზე თუ გამოუცდიათ ასეთი დამოკიდებულება.
«სამწუხაროდ, ზოგადად, სერიოზულად არ აღიქვამენ ქალ გეიმერებს არც საქართველოში და არც უცხოეთში. ხშირად გამიგია, რომ ქალი გეიმერი უფრო სუსტი მოთამაშეა — ეს სტერეოტიპი ხშირია და იმედი, მაქვს მალე დაიმსხვრევა».
«თამაშები, როგორც წესი, კაცების ინტერესად და ჰობიდ მიიჩნევა, როგორც მაგალითად, მანქანები, იარაღები, სპორტი და ა.შ. აქედან გამომდინარე, რეაქცია ყოველთვის გაკვირვებაა, როდესაც ვამბობ, რომ თამაშები მიყვარს».
ია ვეკუას აზრით კი, გოგოებმა დაამტკიცეს, რომ ყველას შეუძლია დაკავდეს იმით, რისი კეთებაც უნდა და რომ ამაში განსაკუთრებული არაფერია.
«ძალიან დიდი ხანია ჩემთვის მსგავსი არაფერი უთქვამთ, თუმცა, იყო დრო, როდესაც მოთამაშე გოგოზე ფიქრობდნენ, რომ თამაშობდა რამე მარტივს, რასაც განსაკუთრებული ფიქრი არ სჭირდებოდა. რთულად წარმოიდგენდნენ, რომ გოგოს შეეძლო ვინმესთვის ესროლა, ვინმესთვის ნაჯახი მოექნია. მაგრამ არ უნდა დაგვავიწყდეს ერთი მარტივი რაღაც, რომ თამაშისთვის გჭირდება ორი ხელი, რომელიც ქალებსაც ისევე აქვთ განვითარებული, როგორც კაცებს, ასე რომ, არანაირი მნიშვნელობა არ აქვს სქესს».
როგორც აღმოჩნდა, სამივე რესპონდენტისთვის თამაში ყოველდღიური ცხოვრების განუყოფელი ნაწილია.
«სამსახურიდან როგორი დაღლილიც არ უნდა მოვიდე, როგორც კი მოვწესრიგდები, ჩემს ოთახში ამოვდივარ და მაინც ვთამაშობ. ამის გარეშე არ შემიძლია ყოველდღიური რუტინიდან გადავერთო. არის კინო, წიგნი და სხვა ათასი საშუალება, რომ განიტვირთო, მაგრამ ეს ისე გითრევს, იმდენად გცვლის, რეალურად ხდები ის პერსონაჟი, რომელსაც თამაშობ».
იას, სანისა და სოფიას ვკითხეთ იმის შესახებაც, როგორ შეიძლება გავავლოთ ზღვარი და როგორ არ უნდა გავხდეთ თავიდან ბოლომდე თამაშებზე დამოკიდებული. სამივე მათგანის რეცეპტი ერთი და იგივეა — მუდმივი თვითკონტროლი.
«ყველამ ვიცით, რომ თამაშები საკმაოდ ადვილად ჩამთრევია. ჩვენ გვაკისრია პასუხისმგებლობა, რომ საკუთარ თავს დავუწესოთ ზღვარი. სასურველია, რომ თუ კვირაში დიდ დროს ატარებს ვინმე კომპიუტერთან, ერთი ან ორი დღე დაუთმოს აქტივობებს გარეთ, რათა დააბალანსოს კვირა და დამოკიდებული არ გახდეს».
«მთავარია, გააზრებულად კონტროლის ქვეშ გვყავდეს საკუთარი თავი, რაც ხშირ შემთხვევაში რთულია. მაგრამ, თუ რუტინად ვაქცევთ თვითკონტროლს, ზომიერებით შევძლებთ თავს უფლება მივცეთ, რომ ამ ჰობიმ არ დაგვაზიანოს და პირიქით, დაგვეხმაროს კიდეც ბევრ რამეში».
«მე არასდროს მქონია ეს პრობლემა. თამაშისთვის ყოველთვის მაქვს 2-3 საათი განსაზღვრული. რა თქმა უნდა, არის გამონაკილისი თამაშებიც, სადაც უბრალოდ დროს ვერ ვაკონტროლებ. თუმცა, მე მაქვს ჩემი მეთოდი — ვაყენებ მაღვიძარას, რომ 3 საათში შემახსენოს დასვენება. სულ ესაა მთელი მექანიზმი».
