23 წლის პროგრამული უზრუნველყოფის ინჟინერი, ირაკლი შალიბაშვილი უკვე 6 თვეა Google-ის თანამშრომელია. მისი გუნდი ძირითადად შიდა პლატფორმაზე მუშაობს, რომელიც კომპანიის ხელმძღვანელობას ეხმარება იმის გაგებაში, თუ რა პრობლემებია მათი დაქვემდებარების ქვეშ მყოფ გუნდებსა და სისტემებში.
23 წლის პროგრამული უზრუნველყოფის ინჟინერი, ირაკლი შალიბაშვილი უკვე 6 თვეა Google-ის თანამშრომელია. მისი გუნდი ძირითადად შიდა პლატფორმაზე მუშაობს, რომელიც კომპანიის ხელმძღვანელობას ეხმარება იმის გაგებაში, თუ რა პრობლემებია მათი დაქვემდებარების ქვეშ მყოფ გუნდებსა და სისტემებში.
ირაკლი dev.ge-სთან იხსენებს, რომ კომპიუტერული მეცნიერებების მიმართ დაინტერესება ჯერ კიდევ აბიტურიენტობის პერიოდამდე ჰქონდა, თუმცა, მანამდეც თითქმის გადაწყვეტილი იყო, რომ თავი რომელიმე ტექნიკურ სფეროში უნდა ეცადა.
«თავსატეხებზე ფიქრი ბავშვობიდანვე მიზიდავდა, შესაბამისად, მათემატიკითაც ძალიან მალე დავინტერესდი. წლების შემდეგ გავიაზრე, რომ სკოლა ბევრად მეტ შესაძლებლობას მაძლევდა, ვიდრე მე ვიყენებდი. შემეძლო ზოგი საგანი უკეთ მესწავლა, მაგრამ იმ პერიოდში ძირითადად მათემატიკა და საბუნებისმეტყველო საგნები მაინტერესებდა. დამატებით გაძლიერებულ გაკვეთილებზეც ვრჩებოდი. თავიდან ეს ინტერესის გამო იყო, შემდეგ კი უფრო კონკრეტული მიზნით — ოლიმპიადებზე თავის გამოჩენა მინდოდა».
მეათე კლასში იყო, როცა გადაწყვიტა, რომ მათემატიკისთვის შედარებით მეტი დრო დაეთმო და როგორც ამბობს, ყველაზე მნიშვნელოვანი არა უშუალოდ კონკრეტული ცოდნა, არამედ ის უნარები იყო, რაც ამ დროს გამოიმუშავა. მაგალითად, ისწავლა, როგორ კონცენტრირდეს ერთ საქმეზე რამდენიმე საათით, როგორ დაყოს დიდი კომპლექსური პრობლემა მცირე ნაწილებად და ა.შ.
«ჩაბარების დროს, ფაკულტეტის არჩევისას, შეიძლება ითქვას, მოდას ავყევი და თავისუფალ უნივერსიტეტში მათემატიკასა და კომპიუტერულ მეცნიერებებზე ჩავაბარე. მიუხედავად მათემატიკის კარგად ცოდნისა, პირველივე კურსზე, ერთ-ერთი მთავარი საგანი „შემეტენა“. მაშინ გადავიაზრე რაღაცები და ისიც, რომ ბევრი ისეთი უნარის გამომუშავება მჭირდებოდა, რაც მანამდე არ მქონდა. ადრე თუ უფრო მეტად კალმითა და ფურცლით ფიქრს ვიყავი მიჩვეული, პროგრამირებაში კი უშუალოდ კოდის გამართულად და უშეცდომოდ წერაც მომეთხოვებოდა. ავად თუ კარგად, მაინც მოვახერხე უნივერსიტეტის 4 წელში დამთავრება», — იხსენებს ირაკლი.
გვიყვება, რომ ყველაზე მნიშვნელოვანი, რაც უნივერსიტეტში შეიძინა, ის ადამიანები იყვნენ, რომლებთან ერთადაც სწავლობდა და რომ ჭკვიანი და მიზანდასახული ადამიანების წრეში თავადაც ეზრდებოდა მოტივაცია. მისი აზრით, ის, რომ დღეს იქ არის, სადაც არის, სწორედ ბევრი მათგანის უშუალო დამსახურებაა.
«წლიდან წლამდე ვგრძნობ, რომ ვიზრდები ამ სფეროში. ამ მომენტისთვის ძალიან კმაყოფილი ვარ იმ გზით, რაც გამოვიარე და იმედიანად ვუყურებ გზის იმ ნაწილს, რომელსაც შემდგომში გავივლი, ამიტომ მნიშვნელოვან ცვლილებებს ჯერ არ ვგეგმავ. ამის მიუხედავად, საერთოდ არ გამოვრიცხავ, რომ რამდენიმე წელში სრულიად განსხვავებული რამე ვცადო. ამ ეტაპზე მაბედნიერებს ის, სადაც ვარ და რასაც ვაკეთებ, უბრალოდ, არ ვარ დარწმუნებული, რომ მე და პროგრამირებამ ერთმანეთი ვიპოვეთ და ეს კავშირი ბოლომდე გასტანს».
ირაკლის თქმით, მას შემდეგ, რაც გააანალიზა, რომ მისი სამეგობროდან ბევრი აპირებდა კარიერის დიდ კომპანიაში გაგრძელებას, გადაწყვიტა თავადაც ეცადა ბედი.
«რამდენიმე დიდ კომპანიაში გავგზავნე მონაცემები, მაგრამ ყველაზე მეტად მაინც გუგლში მოხვედრა მინდოდა. ეს პროცესები ყოველთვის გაწელილია, ამიტომ მოსამზადებლად საკმარისი დრო მქონდა. პირველი სიხარული იყო, როდესაც გაცნობითი სახის შეხვედრის ჩასანიშნად უცხო ქვეყნის ნომრიდან შემოვიდა ზარი. ამას მოჰყვა ინტერვიუების სერია. ჯამში ექვსი ინტერვიუ იყო, ძირითადად ტექნიკური ხასიათის. რეკრუტერიც მონდომებით მეხმარებოდა, მისი პირდაპირი მოვალეობაა, საინტერესო კადრები აიყვანოს სამსახურში. ამ ინტერვიუების პარალელურად, სხვა კომპანიებთანაც ვსაუბრობდი, თუმცა საბოლოოდ ისე გამოვიდა, რომ გუგლის გარდა ყველამ უარი მითხრა».
საბოლოო თანხმობის მიღებიდან ლონდონში ჩაფრენამდე მაინც სულ ჰქონდა ეჭვები, მართლა ხდებოდა ის, რაც ხდებოდა თუ ეჩვენებოდა, თუმცა მას შემდეგ, რაც გუგლის ოფისში შედგა ფეხი, ყველა ეჭვი გაქრა.
«კომპანიაში ხალხი უკიდურესად მეგობრულია. თითქოს სხვადასხვა სამყაროა ოფისს შიგნით და გარეთ. გრაფიკი არ არის მაინცდამაინც ხისტ ჩარჩოებში მოქცეული, მთავარია, აუცილებელ შეხვედრებს დაესწრო და საქმე გააკეთო. დიდად არ აინტერესებთ, როდის დაიწყებ და დაასრულებ სამუშაო დღეს, ოფისში მიხვალ თუ სახლში დარჩები», — გვიყვება ირაკლი.
ირაკლისთვის ოფისის გარემო უფრო კომფორტულია და მუშაობაც იქ ურჩევნია. გვიყვება, რომ ოფისში გაცილებით პროდუქტიულია, რადგან გარშემო სხვა მომუშავე ხალხსაც ხედავს.
«მე და ჩემი გუნდი ძირითადად შიდა პლატფორმაზე ვმუშაობთ, რომელიც კომპანიის ხელმძღვანელობას, დირექტორებს და მენეჯერებს ეხმარება, გაიგონ, რა პრობლემებია მათი დაქვემდებარების ქვეშ მყოფ გუნდებსა და სისტემებში. რაღაც გაგებით, პატარა სტარტაპი ვართ გიგანტი კომპანიის რესურსებით. მე ჯერ სულ ექვსი თვეა რაც აქ ვარ, ამიტომ კიდევ ვეჩვევი და ვსწავლობ. ვცდილობ, ყველაფერში ჩავიხედო და დიდი სურათი უკეთ დავინახო».
